ایرانیان باستان سیزدهم هر ماه خورشیدی را «تیر روز» نامیده و متعلق به فرشته تیر یا «تیشتر» (الهه باران) می‌دانستند. آن‌ها پس از 12 روز جشن و شادی به یاد 12 ماه سال، روز سیزدهم نوروز را به باغ، صحرا و مناطق خارج از شهر رفته و شادی می‌کردند.

ایرانیان پیش از نوروز انواع دانه‌ها را می‌کاشتند و هر دانه‌ای که طی این دوازده روز، بیشتر رشد می‌کرد آن را برای کاشت همان سال به‌کار می‌بردند. آنان فرض را بر این می‌گرفتند که اگر روزهای نوروز به اندوه بگذرد همه سال به اندوه می‌گذرد و اگر آن را به شادی سپری کنند تا آخر سال شاد خواهند بود؛ به همین دلیل تمام روزهای پایانی اعیاد را به شادی سپری می‌کردند.